Mayor Henri Lenferink of Leiden -
in
reaction to Oxford video message
To: The Lord Mayor of Oxford, Councillor Craig Simmons
Dear Councillor Simmons,
I was deeply touched by your video message of support on behalf of all those in Oxford,
to friends and family overseas
I would like
to thank you very much for your kind, considerate words.
Indeed, Leiden, as Oxford, has been under what we call ‘an intelligent lockdown’ since March 12th in a strategy to flatten the curve of new Corona-patients so that the healthcare system and the Intensive Care
units can cope.
It started with a relatively soft approach by requiring people to work from their homes as much as
possible and to ban
gatherings of more than 100 people. However, more and more steps have been
taken and since then our society has radically changed. Schools, pubs and other
non-essential shops are still closed. In supermarkets we strictly shop on our
own and he who does not keep at a safe distance of 1,5 meters from others can
expect a fine of 400 Euros. And yes, unfortunately, in Leiden hairdressers are
also considered non-essential businesses.
Our government relies on the Dutch’ sense of civic responsibility, asking rather than giving orders to avoid non-essential travel, and to stay indoors even during sunny days and to avoid popular places like beaches, parks, or the colorful flowerbulbfields. It is a strain on many of us personally and/or economically.
But thankfully, in the last few days, figures show that the corona measures seem to be working.
Numbers of new cases admitted to hospital are decreasing on a daily basis. Again, thankfully,
the same goes for the number of reported corona deaths. Currently, the government even talks of
lifting some of the restrictions and we are seriously considering to re-opening elementary schools by
making the classes smaller. In addition physiotherapists are allowed to treat patients again.
Council meetings still take place digitally and we shall probably keep doing so
for the next period.
More hopeful news by Johnson & Johnson, a pharmaceutical company based in our Leiden Bio
Science Park, that is working with more than 100 people on a coronavirus vaccine, which they hope
to be able
to test on humans in November. The Leiden factory has the capacity to make 300
million doses a year. We would have loved to have you join us in Leiden for
the special 75th year anniversary of the annual Dutch National Remembrance
today, on May 4. Also we had many festivities planned for this year’s
Liberation Day to celebrate the ending of World War II on May 5th, 1945, now exactly 75 years ago. It is not to be,
sadly, but understandably. We look forward to seeing you at a later date, after
this period is behind us.
In the meantime our hearts go out to all of you. We
believe connection will help us grow stronger together through this
pandemic.
Please stay connected and healthy.
Henri Lenferink
Mayor of Leiden
The Lord Mayor of Oxford reaches out
with a video message of support and
solidarity to Oxford’s twin cities
The Lord Mayor of Oxford, Councillor Craig Simmons, is sending a video message
of support and solidarity to each of Oxford’s eight international twin cities.
These cities are also experiencing the devastating impact of the coronavirus (Covid-19) pandemic.
The Lord Mayor of Oxford will share the film this week with his counterparts in Oxford’s
twined cities of Bonn in Germany, Grenoble in France, Leiden in the Netherlands, León in Nicaragua,
Padua in Italy, Perm in Russia, Ramallah in Palestine, and Wrocław in Poland.
In his video message, the Lord Mayor of Oxford says:
“Like many Oxford residents, I have close family in lockdown overseas.
“This time of year we would normally be thinking of visiting family and friends; a sense of absence is all the more acute.
“Many will also be concerned about the health and welfare of loved ones. Some may tragically be grieving for family members who have passed away.
“So in these challenging times, I wanted to send a message of support and solidarity, on behalf of all those in Oxford, to friends and family overseas.
“As a city, our international connections have made us what we are. Around one quarter of our resident population were born outside the UK.
“When this pandemic is over, we want to renew, celebrate and enhance our international ties, and build on firm foundations of the past.
“A lot has happened since the Lady Mayoress and I took the train across Europe in February and early March this year to visit three of our twin towns: Leiden, Bonn and Wrocław in Poland.
“Our biggest concern when the Eurostar train rolled out of London was Brexit.
“Whilst we were away, we started to hear the first reports of coronavirus. There were cases in Poland, Germany and the Netherlands – countries we had just passed through.
“Handshakes turned to elbow bumps, and our focus shifted abruptly.
“As you can see, I’m making this video from home in Oxford. I’m lucky I still have my job, my home and good health. Many others are not so lucky.
“Like much of the rest of Europe, Oxford is in lock down. Most businesses and all non-essential shops are closed – as you can see, that includes hairdressers.
“I’m interested to learn about how local government in our twin towns and other cities across the world are responding.
“In Oxford, we’ve invoked emergency powers, with all council meetings cancelled.
“In line with government guidance, we’ve closed all of our buildings – our leisure centres, offices, community centres – except for five locality hubs. From these, we are providing food, medical supplies and support services to vulnerable people – with support of an army of volunteers.
“No one knows when the lockdown will end or restrictions will be eased. Until then, I’d like to wish all of you good health. Stay inside, stay safe – and stay in touch.
“Thank you.”
Dodenherdenking Leiden op 4 mei 2020
|
|
Op verzoek van de gemeente Leiden organiseert Stichting Dodenherdenking Leiden op 4 mei jaarlijks 2 herdenkingen voor hen die vielen voor vrijheid en recht. Dodenherdenkingen in Leiden 2020 Het zal niemand zijn ontgaan. Dodenherdenking 2020 stond in het teken van de beperkende maatregelen door het corona-virus. De verschillende herdenkingen vonden plaats met vooraf opgenomen toespraken, muziekstukken en kransleggingen zonder publiek bij de monumenten. Het geheel van deze diverse herdenkingen werd rechtstreeks uitgezonden door Sleutelstad.nl De herdenkingen zijn terug te zien bij het Haagsche Schouw, https://youtu.be/b_JDY1K99GI Stadsdichter Marianne van Velzen droeg haar gedicht voor bij het monument. Nederland herdenkt dit jaar voor de 75e keer haar doden en de kostbaarheid van vrijheid. De Bevrijdingsactiviteiten zijn geheel gestaakt.
"Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij de Nederlandse oorlogsslachtoffers, allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties". Ieder jaar kiest het Nationaal Comité 4 en 5 mei een thema dat als rode draad door de activiteiten op 4 en 5 mei loopt. Het meerjarenthema "Geef vrijheid door" blijft onverminderd van kracht en wordt verdiept door het jaarthema. Het jaarthema voor 2020 is 75 jaar vrijheid. Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel schreef de tekst What do you want to do ?
|
HetVerhalen om nooit te vergeten
Door Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel
 |
Kom vanavond met verhalen Hoe de oorlog is verdwenen, En herhaal ze honderd malen: Alle malen zal ik wenen. |
Elke keer wanneer ik deze prachtige, laatste regels uit het gedicht Vrede van Leo Vroman lees,
realiseer ik me weer hoeveel betekenis verhalen in mijn leven hebben.
Het begon met de verhalen die mijn vader bij ons thuis aan tafel vertelde als hij terugkwam van
de reizen die hij voor zijn werk naar Zuid-Amerika maakte. Ik was zeven, acht jaar oud, een kind nog.
Door die verhalen ging ik al vroeg inzien dat er een wereld bestaat die zo volkomen anders is dan het
Nederland waarin ik opgroeide: een wereld van armoede, waar je kunt
sterven door een gebrek aan voedsel, waar scholen en ziekenhuizen
geen vanzelfsprekendheid zijn. De meeste kinderen daar, begreep ik,
zullen nooit dezelfde kansen hebben als mijn klasgenootjes en
ik.
Dat maakte een gevoel van onrecht in mij los. Waarom zou je achtergrond
of geboorteplaats bepalend zijn voor je mogelijkheden in het
leven? Hebben we niet allemaal recht op gelijke kansen? Ik was negen
toen mijn vader onverwachts stierf. Maar zijn verhalen over
ongelijkheid, armoede en onrecht zal ik mijn hele leven niet meer
vergeten. Ze hebben hun stempel gedrukt op de manier waarop ik naar
mensen en de wereld kijk, ze liggen ten grondslag aan vele van de
keuzes die ik in mijn leven maak.
Zo zijn mijn vaders verhalen over ongelijkheid en onrecht een
belangrijke motivatie voor mijn huidige werk om een wereld zonder
kindhuwelijken te bereiken. Ik ontmoet vaak kindbruidjes van dertien of
veertien jaar, meisjes die van school zijn gehaald om te trouwen,
die baby’s krijgen terwijl hun lichaam daar nog niet klaar voor
is, en die vaak slachtoffer worden van huiselijk en seksueel
geweld. Als mijn dochters toevallig elders in de wereld
waren geboren, was dit dan hun lot geweest?, vraag ik me nu, als
ouder van twee dochters, af.
Gecompliceerde werkelijkheid
En dan zijn er de verhalen die ik hoorde in
New York, toen ik bij de Verenigde Naties stage liep tijdens
mijn studie politicologie. Dat was in 1993. In het voormalige
Joegoslavië – op zo’n twee uur vliegen van ons
land – woedde een oorlog tussen bevolkingsgroepen die
decennia lang vreedzaam naast elkaar hadden geleefd. Mensen werden
verjaagd, verkracht en vermoord omdat ze tot een ‘andere’
etnische groep behoorden. Sarajevo, de multiculturele hoofdstad
van Bosnië, werd belegerd door Servische troepen. Elke dag
stierven er onschuldige mensen door kogels en granaten, of
simpelweg door gebrek aan medicijnen. Naïef als ik toen nog was,
dacht ik dat de Verenigde Naties een einde zouden maken aan geweld en
oorlogsmisdaden. We hadden toch de Universele Verklaring van de
Rechten van de Mens waaraan alle landen zich ooit gebonden hebben?
Werden in die Verklaring niet de fundamentele rechten van ieder mens
gewaarborgd, zoals het recht om te leven in vrijheid en veiligheid?
Maar de werkelijkheid bleek stukken gecompliceerder. Vanaf de publieke
tribune van de Veiligheidsraad hoorde ik gepassioneerde toespraken over
vrede, vrijheid en gerechtigheid. Maar achter die grote woorden gingen
vaak tegengestelde visies en belangen schuil. Voor het verwezenlijken
van mensenrechten is iets heel anders nodig.
Op de tiende herdenking van de Universele Verklaring zei de ‘founding mother’
Eleanor Roosevelt dat mensenrechten in het klein, dicht bij huis
beginnen. Daar maken ze daadwerkelijk een verschil. ‘Concerted citizen action’
is hiervoor nodig: gezamenlijke inspanning van iedere burger. Als
mensenrechten in ons dagelijks leven geen concrete betekenis
hebben, hebben ze ook weinig gewicht elders in de wijde wereld, in de
vergaderzalen waar de ‘grote’ beslissingen vallen.
Mijn ervaringen bij de Verenigde Naties gaven bij mij de doorslag om me in mijn werk te gaan inzetten voor vrede en mensenrechten – want niets doen en, erger nog, niets willen doen, kon en kan ik niet uitstaan. Dat werk bracht me regelmatig in Sarajevo, waar ik met eigen ogen zag hoe gewone burgers, die zich niet konden verdedigen, soms als schietschijf werden gebruikt. Ik sprak slachtoffers van etnische zuiveringen en verkrachtingen en vroeg me vertwijfeld af hoe deze gruwelijke misdaden aan het eind van de 20ste eeuw vlak bij huis mogelijk waren. Er zou, zo hadden we sinds 1945 gezegd, in Europa toch ‘nooit meer oorlog’ zijn?
Haat bestrijden
Er zijn meer verhalen die ik nooit zal
vergeten. Daarvan is dit er één. In juni 2016, enkele
dagen voor het Brexit-referendum, werd mijn lieve vriendin Jo Cox
vermoord. Zij was moeder van twee jonge kinderen, en sinds een jaar lid
van het Britse Lagerhuis. Dit was een politieke moord, uitgerekend in
het land van de Bill of Rights,
dat vaak als bakermat van de moderne democratie wordt gezien. Tijdens
haar eerste speech in het parlement sprak Jo over de grote diversiteit
in haar kiesdistrict, met woorden die niet vaak genoeg gehoord kunnen
worden: ‘Er is zo veel meer dat ons bindt dan dat ons
verdeelt.’ Jo was een levend en inspirerend toonbeeld van
tolerantie, een verdedigster van mensenrechten en diversiteit, en een
activiste tegen onrecht, discriminatie en haat. De moord was bedoeld om
haar stem te smoren, maar het maakte dat miljoenen haar hoorden.
Ik herinner me een van mijn laatste gesprekken met Jo, op haar gezellige woonboot in de Theems dicht bij Tower Bridge in Londen. We maakten ons zorgen over het toenemende populisme, de verharding van het politieke debat en het opstoken van haat tegen minderheden. Jo constateerde dat gevoelens van angst en onveiligheid, aangewakkerd door opportunisten op zoek naar macht, leidden tot meer agressie op sociale media en groeiende onvrede met de politiek. Ze vreesde dat deze ontwikkelingen uit de hand zouden kunnen lopen. Wij konden toen niet vermoeden dat zij enkele maanden later zelf het slachtoffer zou worden van extremisme en haat.
Familie en vrienden waren vastbesloten om deze politieke moord niet te laten leiden tot nog meer haat, want dat was precies wat de moordenaar met zijn daad beoogde. In de geest van Jo namen wij ons voor deze haat te bestrijden door het mobiliseren van liefde en empathie. In de dagen na haar dood organiseerden we een memorial op Trafalgar Square om Jo te herdenken en haar idealen te laten zegevieren. Sindsdien zijn er ieder jaar talrijke initiatieven in het hele Verenigd Koninkrijk om verschillende gemeenschappen samen te brengen en wederzijds begrip te bevorderen. De activiteiten variëren van theedrinken met eenzame buurtbewoners tot gemeenschappelijke dorpspicknicks en uitwisselingprogramma’s tussen bewoners van kiesdistricten die voor en tegen Brexit hebben gestemd. De gemene deler is het menselijk contact met ‘de ander’ en het stimuleren van empathie. Omdat, zoals Jo het zelf zei, we meer wel dan niet met elkaar gemeen hebben.
Niet vanzelfsprekend
Wat al deze verhalen vertellen, is dat vrede
en vrijheid, democratie en mensenrechten, niet vanzelfsprekend zijn.
Het kan zomaar anders worden, ook in landen met een oude democratische
traditie en een solide rechtsstaat, zoals het Verenigd Koninkrijk. Of
in ons eigen land. Denk aan de moorden op Pim Fortuyn, Theo van Gogh en
recent Derk Wiersum. Het kan ook hier en nu gebeuren. We weten alleen
nooit in welke vorm en uit welke hoek het komt. De Four Freedoms die
President Franklin D. Roosevelt in 1941 formuleerde – de vrijheid
van meningsuiting, de vrijheid van godsdienst, de vrijwaring van gebrek
en de vrijwaring van vrees – zijn nog even actueel als
tijdens de oorlog en vlak daarna, nu 75 jaar geleden.
In veel landen verhardt het politieke en maatschappelijke klimaat. Verschillen worden uitvergroot en mensen en bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet: Wij tegen Zij. Nationalisten en fundamentalisten van velerlei slag houden ‘de ander’ verantwoordelijk voor hun eigen gevoelens van ontheemding en onzekerheid, en stimuleren angst en haat op basis van identiteit. In hun verhalen wijken feiten voor beelden, en gemeenschappelijke waarden voor sentimenten.
Het voorspelbare gevolg is dat de maatschappelijke scheidslijnen scherper worden, en de samenleving minder tolerant en minder leefbaar. Het brengt ons verder af van de essentie van democratie: het recht op een andere mening, op het anders mogen zijn, op het jezelf kunnen zijn. Want democratie is meer dan: ‘de meerderheid beslist’. Respect voor ieder mens, voor minderheden is essentieel. Behoren we niet allemaal op bepaalde momenten in ons leven tot een minderheid? Het brengt ons ook verder af van waar de rechtsstaat voor staat: gelijke rechten voor iedereen en bescherming door de overheid van wie zwakker staan. Conflicten kunnen alleen worden opgelost als de vaak ongemakkelijke feiten mogen spreken, gemeenschappelijke waarden – zoals tolerantie, goede trouw en redelijkheid – het ijkpunt vormen en de geest van democratie en rechtsstaat gerespecteerd wordt.
Dagelijks onderhoud
Is het vijfenzeventig jaar na de bevrijding
van Nederland nog nodig om onze vrijheid ieder jaar opnieuw te vieren?
Ja! Onze vrijheid, onze democratie, onze rechtsstaat en onze vrije pers
lijken zo normaal, maar zijn dat allerminst. Ze zijn fragiel en vergen
daarom dagelijks onderhoud – door ons als collectief en door
ieder van ons als individu.
Het zijn de verhalen van mijn leven die mij hebben bijgebracht dat het behoud van onze vrijheid vereist dat we zelf voortdurend kritisch blijven denken en zelfkritiek niet uit de weg gaan. Niemand heeft de waarheid in pacht. We dienen ons bij alles te blijven afvragen wat de feiten zijn, wat we ergens van vinden, waarom we het ergens wel of niet mee eens zijn. Zo blijven we openstaan voor debat – en zal het nooit een schande zijn om je mening te herzien.
Het in stand houden van onze vrijheid vergt dat we oog hebben voor onze medemens – ongeacht geslacht, huidskleur, achtergrond of geaardheid. We moeten ons uitspreken tegen intolerantie en haat. Want hoe kun je gelukkig zijn als jouw geluk ten koste gaat van het geluk van anderen? We kunnen alleen met elkaar samenleven als we een ander ook gunnen wat we voor ons zelf willen. Hoe kan een mens werkelijk vrij zijn als de ander dat niet is? Ware vrijheid verbindt.
Maar waar ik het meest van overtuigd ben, is dat vrijheid niet gebouwd wordt op grote mooie woorden, maar tot stand komt door kleine concrete daden. Daden in ons eigen huis, onze eigen levens. Daden om conflicten – groot of klein – te voorkomen. Daden om onrecht, ongelijkheid en onderdrukking uit te bannen. Daden om je medemens te laten weten dat hij of zij telt – net als jijzelf.
Die daden – groot en klein – vormen de basis voor nieuwe verhalen. Verhalen om met elkaar te delen. Verhalen die ons verbinden.
Kom vanavond met verhalen
Hoe de oorlog is verdwenen,
En herhaal ze honderd malen:
Alle malen zal ik wenen.
Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel is
initiatiefnemer en voorzitter van ‘Girls Not Brides: The Global
Partnership to End Child Marriage’ (2011). Zij is tevens
medeoprichter en voorzitter van de European Council on Foreign
Relations (2007). Zij is tevens - als lid van het bestuur of de
adviesraad - betrokken bij Crisis Action, Global Witness, het Malala
Fund, de Open Society Foundations en The Elders.
Prinses Mabel richtte in 1994 de European Action Council for Peace in the Balkans op en was hiervan tot 1997 directeur. Van 1997 tot 2008 werkte zij voor de Open Society Foundations, eerst als directeur van het Brusselse kantoor en vervolgens als International Advocacy Director. Van 2008 tot 2012 was Prinses Mabel de eerste directeur van The Elders, een onafhankelijke groep van eminente wereldleiders bijeengebracht door Nelson Mandela gericht op het bevorderen van vrede, rechtvaardigheid en mensenrechten.
Zij was tevens betrokken bij de oprichting van de Nederlandse Stichting War Child (1995), de NGO coalitie ‘Publish What You Pay’ (2002) and de ‘Independent Commission on Turkey’ (2004). Van 2003 tot 2007 was zij bestuurslid van de Trust for Civil Society in Central and Eastern Europe. Zij is actief in de strijd tegen HIV/AIDS en in de bevordering van internationaal strafrecht, inclusief de oprichting van het Internationaal Strafhof in 2002.
Foto: RVD - Jeroen van der Meyde
https://translate.google.nl/#
